ตราบาป [เรื่องสั้น]

ตอนบ่ายวันเสาร์หลังจากที่อโณทัยเลิกสอนพิเศษดนตรีที่โรงเรียนสอนดนตรีแล้ว เขาก็แวะไปที่บ้านของอรรถสิทธิ์พี่ชายต่างมารดา เจออรรถสิทธิ์กำลังนั่งคุยกับใครคนหนึ่งในห้องรับแขก
‘’สวัสดีครับพี่อรรถ’’
‘’อ้อ!...ทัย…มารู้จักเพื่อนพี่หน่อยซิ…นี่….แมนเพื่อนพี่ เป็นนายตำรวจ อโณทัย ยกมือไหว้แล้วทรุดตัวลงนั่งข้างอรรถสิทธิ์
‘’อโณทัยน้องชายฉัน’’ อรรถสิทธิ์พูดกับเพื่อน แมนยิ้มแล้วเอ่ยถามอโณทัยว่า ‘’ยังเรียนหนังสือหรือทำงานแล้วครับ’’ ‘’นายทัย เขาเก่งเรียนจบเร็ว ‘’ อรรถสิทธิ์บอกชื่อที่ทำงานให้แมนทราบ ‘’ทัย มีอะไรกับพี่ไหมที่มาวันนี้น่ะ’’ อรรถสิทธิ์ถามน้องชายต่างมารดาซึ่งเขาให้ความรักและเมตตาเสมอมา อโณทัยเห็นว่าเรื่องที่ตัวเองพูดกับอรรถสิทธิ์ไม่มีความจำเป็นที่ปิดบังบุคคลที่สามที่นั่งอยู่ด้วย จึงบอกพี่ชายว่า ‘’ครับ…พี่อรรถ คือผมจะต้องย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดในเดือนหน้า ผมเลยอยากจะขอความกรุณาจากพี่อรรถให้แวะไปเยี่ยมแม่กับณาบ้างถ้าพี่อรรถมีเวลาว่าง ‘’เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ แล้วทัยจะไปอยู่จังหวัดไหนล่ะ’’ 
‘’สุราษฏร์ครับ’’
‘’อ้าว! ก็ดีน่ะสิ แมนก็อยู่ที่นั่น…เฮ้ยแมนฉันฝากน้องชายนะเพื่อน แกช่วยดูแลหน่อยนะ’’ 
‘’ผมช่วยตัวเองได้ฮะพี่อรรถไม่ต้องห่วงครับ’’ อโณทัยรีบเอ่ยบอกเพราะนึกเขินอยู่ในใจที่อรรถสิทธิ์กล่าวฝากฝังเขากับเพื่อนราวกับเขาเป็นเด็กตัวเล็กๆ แมนยิ้มที่มุมปากนิดๆ ‘’เอาเถอะ อรรถ….นายไม่ต้องห่วงหรอก รับรองฉันบริการเต็มที่…ว่าแต่ว่า ทัยจะเดินทางวันไหนก็โทรเลขหรือจดหมายไปบอกพี่ให้ทราบล่วงหน้านะ พี่จะได้ไปรับ’’
แมนยื่นนามบัตรของเขาให้อโณทัย
‘’ขอบพระคุณมากคับ’’ อโณทัยรับนามบัตรนั้นมาแล้วมองปราดอย่างรวดเร็ว ก็ทราบรายละเอียดทั้งหมดในนามบัตร รถไฟสายนั้นพาเขาเทียบชานชาลาเมื่อถึงจุดหมาย’’ทัย ทางนี้ แมนเรียกเมื่อมองเห็นอโณทัย ‘’ สวัสดีคับพี่แมน’’ แมนยกมือรับไหว้จากน้องชายเพื่อน ‘’เป็นไงเหนื่อยไหม’’แมนถามพลางช่วยหิ้วกระเป๋าที่บรรจุสัมภาระไปขึ้นรถเก๋งสีครีมที่จอดรออยู่ ‘’พี่จะให้ทัยพักอยู่บ้านพี่นะ มีห้องว่างอยู่ห้องหนึ่งพี่จัดให้เรียบร้อยแล้ว’’แมนบอกอโณทัยขณะที่ขับรถมาที่บ้านพัก’’ขอบคุณมากคับ ที่พี่แมนกรุณาผม ผมคิดว่าจะพักอยู่กับพี่แมนสักพัก เมื่อผมหาบ้านเช่าได้ แล้วก็จะออกมาอยู่บ้านเช่าครับ’’ ‘’ ทัยรังเกียจที่จะพักบ้านพี่รึ?’’ ‘’ เปล่าคับพี่แมน แต่ผมเกรงใจพี่แมนนะ ครับเกรงว่าจะเป็นการรบกวนพี่แมนมากเกินไป’’ ‘’งั้นก็สบายใจได้นะ ไม่ต้องเกรงใจพี่ บ้านพี่อยู่กันเพียงสองคน บางทีพี่ก็รู้สึกเหงาเหมือนกัน อยากมีเพื่อนคุย มีทัยไปอยู่ด้วยอีกคนก็คงจะดีขึ้นมาก’’ อโณทัยไม่อาจปฏิเสธความหวังดีจากแมน แต่คำพูดของแมนประโยคหลังๆ ทำให้อโณทัยฉงนใจ แต่ก็เฉยเสีย แมนขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านสองชั้นกลางเก่ากลางใหม่ ทั้งสองลงจากรถขณะที่สตรีรูปร่างบอบบางในชุดเสื้อยือแขนสั้นและกางเกงขายาว เดินออกจากบ้านมายืนยิ้มแย้มอยู่ใกล้ๆ ‘’ ทัยนี่เพชรลดาแฟนพี่’’ แมนแนะนำอโณทัยิ้มตอบก่อนจะยกมือไหว้ ‘’ สวัสดีคับ’’ ‘’ สวัสดีค่ะ เรียกพี่เพชรนะคะ’’ เพชรลดากล่าวเสียงอ่อนโยนและเป้นกันเอง’’พี่แมนบอกเรื่องคุณทัยจะมาพักอยู่ด้วยพี่ดีใจมากจ๊ะ’’ เพชรลดากล่าวต่อ ขณะที่ทั้งสามขนสัมภาระของอโณทัยเข้าบ้าน ‘’ เพชรจ๊ะ อาหารเช้าเตรียมไว้เรียบร้อยหรือยัง พี่หิวแล้วล่ะ’’ แมนพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ‘’เรียบร้อยค่ะ รอคุณทัยเอาของขึ้นไปเก็บ บนห้องแล้วอาบน้ำก่อนนะคะ ค่อยทานอาหารพร้อมกัน’ 
‘’ตกลงจ๊ะ’’ อโณทัยพักอาศัยอยู่ในบ้านของสองสามีภรรยาด้วยความอบอุ่นใจ ทั้งแมนและเพชรลดาต่างก็แสดงให้เขาเห็นว่าคนทั้งคู่มีความรู้สึกรักและปรารถนาดีต่อเขาอย่างจริงใจ ยิ่งเมื่อทราบจากคำบอกเล่าของอโณทัยเองว่าแม้เขาเป็นเพียงเมียน้อยคนหนึ่งของพ่อซึ่งเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ อดีตแม่ของเขาเป็นนักร้องมีชื่อในไนต์คลับของโรงแรงชั้นหนึ่งหลายแห่ง เขามีน้องสาวเพียงคนเดียวกกำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เขาและน้องต้องอยู่กับแม่ โดยที่นานๆ อาจจะเดือนหรือสองเดือนพ่อจึงแวะไปเยี่ยม เพชรลดารู้สึกเห็นใจและสงสารเขายิ่งขึ้นชีวิตในวัยเด็กของเธอก็ขาพ่อ เพราะพ่อเธอเสียชีวิต จากอุบัติเหตุรถชนกัน แมนรู้ว่าอโณทัยขาดความรักความอบอุ่นจากพ่อ บ่อยครั้งที่เขาแสดงกิริยารักใคร่ทะนุถนอมเพชรลดาต่อหน้าอโณทัย แมนสังเกตเห็นดวงตาของอโณทัยฉายแววขมขื่นและอ้างว้าง อโณทัยมีความรู้สึกโหยหาความรักและความอบอุ่นจากผู้มีเพศเดียวกันกับพ่อเขาเพื่อชดเชยความรักและความอบอุ่นที่ไม่ได้รับจากผู้เป็นพ่อมาก่อน แมนคิดจะเป็นผู้ชดเชยความรักส่วนที่ขาดหายไปนี้ให้แก่อโณทัย เขารู้ว่าอโณทัยทั้งเครพและรักษาเขา มันเป็นความรักฉันท์พี่น้องและฉันท์….ผสมกลมกลืนอยู่ด้วยกระมัง!
เพราะเมื่อครั้งที่เพชรลดาไปราชการที่เชียงใหม่สองสัปดาห์แมนชวนอโณทัยไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะสมุยในวันเสาร์-อาทิตย์อโณทัยนำเอากีตาร์ไปด้วยมันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับอโณทัย อโณทัยนั่งเล่นกีตาร์บนพื้นทรายสีขาวสะอาดของหาดเฉวงขณะที่แมนนั่งดื่มบรั่นดีอยู่เคียงข้างด้วยสีหน้าสดชื่น’’ เอ้า! ทัยดื่มนิดสิ’’ แมนยื่นแก้วบรั่นดีส่งให้ อโณทัยรับแก้วแล้วยกขึ้นจิบนิดหน่อย ก่อนถามว่า ‘’พี่แมน อยากฟังเพลงอะไรคับ’’ ‘’what I did for love เป็นไง ‘’ แมนบอก ‘’ โอเคคับ’’ ‘’ทัยรู้ไหมว่าตอนนี้พี่สบายใจที่สุดเลยง’’ แมนเอ่ยขึ้นเมื่ออโณทัยเล่นเพลงจบ ‘’นานๆทีพี่จะได้พักผ่อนเต็มที่แบบนี้สักที’’ ‘’ผมดีใจครับที่พี่แมนรู้สึกเช่นนั้น ผมอยากให้พี่แมนกับพี่เพชรมีความสุข เสียดายพี่เพชรไม่ได้มาด้วย’’ ‘’ แล้วทัยล่ะรู้สึกยังไง,,,,ชอบที่นี่ไหม’’ ‘’ชอบมากๆเลยคับ ผมไม่ค่อยมมีโอกาสได้เที่ยวเพราะห่วงแม่กับน้องเลยไม่กล้าไปเที่ยวไหน’’ ‘’เด็กดี’’ แมนจับศรีษะอโณทัยเบาๆที่พักซึ่งเป็นกระท่อมมีห้องพักห้องหนึ่ง แต่ในห้องมีที่นอนสองที่วางอยู่คนละข้างของห้อง แมนล้มตัวลงนอนแผ่หราทั้งที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดร่างกายเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่แมนดื่มเข้าไปมากมายจนมึนเมาอโณทัยนั่งอยู่บนที่นอนตรงข้ามมองร่างสมส่วนแบบนักกีฬาของแมนสงบนิ่งใบหน้าของแมนคมเรียวหนวดเข้มเหนือริมฝีปากและไรเคราเขียวเป้นปิ้นนั้น ทำให้ชวนมองยิ่งขึ้น ผู้ชายคนนี้….? ที่อโณทัยทั้งบูชาทั้งรักสุดหัวใจ แม้ว่าความรักของอโณทัยที่มีต่อเขามันเป็นความรักที่ผสมผสานกันทุกรูปแบบของความรักที่มีอยู่ในโลก!...แต่อโณทัยก็คิดว่ามันเป็น ‘’ ความรักสีขาว’’ บริสุทธิ์ดั่งน้ำค้างเพราะความรักของอโณทัยนั้นเป็นความรักที่ไม่ต้องการครอบครองและก็ไม่ยอมถูกครอบครอง ความรักนั้นพอเพียงแล้วสำหรับตอบความรัก อโณทัยนั่งคุกเข่าลงใกล้ๆที่นอนของเขา ‘’ พี่แมนคับ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมคับ ‘’ ‘’ไม่ล่ะ พี่มึน ‘’ เสียงแมนตอบทั้งที่ยังหลับตาอยู่ในลักษณะเดิม ‘’งั้นผมจะช่วยเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคับ พี่แมนจะได้นอนหลับสบาย’’ ‘’โอเค’’ แมนตอบเสียงอู้อี้ในลำคอ มันเป็นความสุขที่ลึกล้ำอยู่ในใจของอโณทัยที่เขาได้ปรนนิบัติต่อแมน แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรัอโณทัย อโณทัยอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแล้วเอนกายลงนอนที่ที่นอนของตัวเอง คืนนั้นอโณทัยไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้อำนาจฝ่ายต่ำอันประกอบด้วยตัณหาและราคะพุ่งขึ้นมาต่อสู้กับมโนธรรมประจำใจอย่างรุนแรง ท้ายสุดความรู้สึกที่เป็นคุณธรรมก็เป็นฝ่ายชนะ หลังจากที่เพชรลดากลับจากเชียงใหม่เธอก็ล้มป่วยปกติสุขภาพของเพชรลดาอ่อนแออยู่แล้ว เธอมีโรคประจำคือโรคหัวใจ อโณทัยช่วยทำงานบ้านทุกอย่างแทนเพชรลดา มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเพราะงานเหล่านี้อโณทัยเคยช่วยแม่ทำมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็กจนกระทั่งโตเรียนจบมหาวิทยาลัย ‘’ พี่เพชรครับ ได้เวลาทานยาแล้วฮะ’’ อโณทัยนำยาและแก้วน้ำมาวางให้เพชรลดา ในตอนเย็นหลังกลับจากที่ทำงาน ‘’ ขอบใจจ๊ะ….พี่เลยกลายเป็นภาระสำหรับทัย'' ‘’พี่เพชรอย่าคิดอย่างงั้นซิครับ ผมเต็มใจทำให้พี่เพชรเพราะผมรักพี่เพชรและพี่แมน อะไรที่มันเป็นความสุขความสบายของพี่ทั้งสองที่ผมพอจะทำได้ผมก็อยากทำฮะ ‘’ พี่ขอบใจมากจ๊ะ…ทัยจ๊ะ…เย็นนี้เราต้องทานข้าวกันสองคนนะจ๊ะ พี่แมนแวะมาทานข้าวกลางวันกับพี่ที่บ้าน เลยบอกพี่ว่าทัยไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นเผื่อพี่แมนเพราะพี่แมนจะไปทานในงานเลี้ยงต้อนรับผู้กำกับคนใหม่’’ ‘’ ครับ’’ เพชรลดาและอโณททัยทานอาหารเย็นเสร็จ นั่งคุยกันถึงเรื่องจิปาถะนานราวชั่วโมงเศษๆ
‘’พี่ขอตัวขึ้นนอนก่อนนะคะ คืนนี้พี่แมนคงกลับดึก’’
‘’ พี่เพชรไม่ต้องห่วงครับ ผมจะคอยเปิดประตูให้พี่แมนเอง’’ 
‘’ค่ะ’’ 
อโณทัยนั่งดูทีวีจนรู้สึกเบื่อจึงเอาหนังสือแปลเรื่อง ‘’ คืนฝัง’’ ซึ่งเป็นนวนิยายที่เขียนโดยนักเขียนชาวญี่ปุ่นชื่อยูกิโอะ มิชิม่า มานีนั่งอ่านจนกระทั่งจบเล่ม พอดีกับเสียงรถของแมนวิ่งมาจอดที่หน้าประตูบ้าน อโณทัยเดินไปเปิดประตูให้แมนนำรถวิ่งเข้ามาจอดในโรงรถ ‘’ยังไม่นอนอีกรึ’’ แมนถามเมื่อเดินเข้าบ้านในอาการของคนดื่มสุราจัด ‘’ คอยพี่แมนคับ’’ ‘’ คอยพี่ทำไมกันฮึ’’ เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบจากแมน ขณะที่นั่งบนโซฟาแล้วปลดกระดุมเสื้อ ‘’ขอผ้าเช็ดตัวพี่ซิ’’ อโณทัยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมายื่นให้แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าแมนจัดการถอดถุงเท้าให้เขา แมนมองน้องชายของเพื่อนปรนนิบัติเขาด้วยความรู้สึกที่แปลกกว่าทุกครั้ง ‘’ พี่แมนจะทานกาแฟร้อนๆสักถ้วยก่อนไหมครับ ผมจะชงให้’’ อโณทัยเงยหน้าขึ้นถามการปรนนิบัติเอาใจแมนอย่างใกล้ชิดของอโณทัยทำให้แมนเกิดความต้องการชนิดหนึ่งที่ปะทุขึ้นมาในใจ แมนไม่ตอบคำถามของอโณทัยหากแต่คว้าตัวอโณทัยเข้ามากอดแล้วซุกไซ้ใบหน้าของเขาไปตามใบหน้าและลำคอของอโณทัยด้วยอารมณ์ดิบอันเกิดจากสุราเมรัย อโณทัยตกใจ พยายามขัดขืนแต่ไม่อาจสู้กำลังอันแข็งแกร่งของแมนได้ ท้ายที่สุดไฟราคะที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ส่วนลึกของหัวใจอโณทัยก็ส่องประกายออกมาดุจลูกพลุที่ถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้าเพลิงตัณหาของทั้งสองฝ่ายต่างลุกโชนสุดยอดแมนประทับ ‘’ตราบาป’’ เข้าไปในร่างของอโณทัย มันเป็นความเจ็บปวดที่แสนสุขหฤหรรษ์ที่สุดในชีวิตอโณทัยและเป็นความสุขที่ตื่นเต้นแปลกใหม่ที่สุดสำหรับแมน แมนยอมรับอยู่ในใจว่าตั้งแต่เขาใช้ความเป็นหนุ่มมาจนกระทั่งแต่งงานกับเพชรลดา เขาไม่เคยมีความรู้สึกเป็นสุขและตื่นเต้นสุดยอดเท่าครั้งนี้เลย ไฟอารมณ์อันร้อนเร่า ค่อยๆ หรี่ลงจนดับสนิทราวกับถูกหยาดฝนที่หลั่งรินลงมาจากฟากฟ้า ความรู้สึกผิดชอบเริ่มปรากฏในใจของแมนและอโณทัย เขาทั้งสองต่างช่วยกันสร้างรอยบาปในหัวใจและคิดคดทรยศต่อผู้หญิงที่นอนอยู่บนบ้านหลังนี้แล้วหรือ? อโณทัยผละจากแมน รีบสวมเสื้อผ้าแล้วเดินขึ้นห้องพักอย่างรวดเร็ว แมนไม่ได้พูดอะไรนอกจากคว้าผ้าเช็ดตัวผืนนั้นพันกายในส่วนที่ควรปกปิด แล้วจุดบุหรี่ นั่งสูบอยู่บนโซฟาตัวเดิม ในเวลาอาหารเช้า ทั้งสามนั่งประจำที่แมนและอโณทัยต่างก็ก้มหน้าก้มตารับประทานอย่างเงียบเชียบ ‘’ เอ๊ะ!....เช้านี้เป็นอะไรกันจ๊ะ พี่น้องคู่นี้เงียบเชียวไม่เห็นพูดคุยกันเหมือนทุกวันที่ผ่านมาเลย’’ เพชรลดาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
‘’เปล่า!...ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ บังเอิญพี่ยังไม่สร่างเมา เมื่อคืนดื่มมากไปหน่อย ‘’ แมนพูดแก้ตัวให้ตัวเองแล้วเลยแก้ตัวให้อโณทัยด้วยว่า’’ทัยคงพักผ่อนไม่พอมั้งเพราะคอยเปิดประตูให้พี่ พี่กลับดึกราวตีหนึ่งกว่าน่ะคับ…’’ อโณทัยรีบสนับสนุนทันที ‘’กลางวันนี้เพชรอยากทานอะไรจ๊ะ พี่จะได้ซื้อมาทานด้วยกัน ‘’ แมนถามภรรยา ตั้งแต่เพชรลดาไม่สบายต้องลางานเพื่อพักผ่อนรักษาตัวที่บ้านแมนจะกลับมาดูแลและทานอาหารกลางวันด้วยกันเสมอ
‘’ อะไรก็ได้ค่ะ พี่แมนชอบอะไรก็ซื้อมานะคะ’’ 
‘’โอเค….งั้นเราไปกันเถอะ ทัย เดี๋ยวสาย’’ 
อโณทัยนั่งบนรถแมนไปลงที่ทำงานเป็นประจำทุกเช้า แต่ตอนกลับเขาจึงขึ้นรถประจำทางหรือสามล้อเครื่องกลับเอง 
‘’ทัย…เรื่องเมื่อคืนพี่ขอโทษนะ’’ แมนเอ่ยขึ้นเมื่อขับรถออกจากบ้าน ‘’ไม่เป็นไรคับ ผมก็ผิดเช่นกัน’’ อโณทัยพูดด้วยเสียงเบา ด้วยความรู้สึกละอาย ‘’ทัยรู้ไหม ตั้งแต่พี่แต่งงานเพชรลดามาพี่ไม่เคยมีความสุขทางด้านนี้เลย เพชรลดามีสุขภาพอ่อนแอไม่สามารถให้ความสุขทางเพศแก่พี่ได้เท่าที่ควร ปัญหาข้อนี้ทั้งเพชรและพี่รู้แก่ใจก่อนแต่งงานเพราะหมอประจำตัวของเพชรเป็นคนบอกเอง แต่เราก็รักกันมาก พี่ซื่อสัตย์ต่อเพชรโดยตลอด ยอมอดทนในเรื่องนี้ บางครั้งทนไม่ไหวจริงๆ พี่ก็ไประบายกับผู้หญิงหากินซึ่งมันไม่ได้เกิดความสุขทางใจไปด้วยเลยเพราะเราไม่มีความรักในตัวเขาเพียงแต่ต้องการเขาเป็นที่ปลดปล่อยความใคร่เท่านั้น…พี่ยอมรับว่าเมื่อคืนพี่มีความสุขที่สุด’’ แมนเล่าเรื่องส่วนตัวของเขาอย่างไม่ปิดบัง 
‘’ผมเห็นใจพี่แมนคับ สำหรับเรื่องของเราสองคนลืมมันเสียเถิดนะคับ คิดเสียว่ามันเป็นแค่ความฝันที่เกิดขึ้นแล้วหายไปเมื่อเราตื่น ผมก็จะคิดเช่นนั้นเหมือนกัน’’ อโณทัยเสียงเศร้า ‘’ทัยจะลืมมันได้จริงๆหรือ’’ นั่นสินะ…จริงอย่างแมนถาม อโณทัยจะลืมมันได้ยังไงกัน เขารู้อยู่แก่ใจว่า…ไม่มีวันที่เขาจะลืมมันได้ชั่วชีวิต มันเป็นความสุขสุดยอดครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ฝังอยู่บนความทุกข์อย่างมหันต์ เขาต้องมีชีวิตอยู่ในสภาพเช่นเดียวกับแม่กระนั้นหรือ? …รักผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วเช่นแม่…แต่สภาพของเขาเลวร้ายกว่าแม่เพราะเขาไม่ได้มีสภาพเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเหมือนแม่แต่ความรู้สึกบางอย่างที่เกาะแน่นอยู่ในใจเล่าใครจะรู้…
อโณทัยนึกอยากจะหนีสภาพที่เป็นอยู่เช่นนี้ หนีไปให้ไกลแสนไกล แต่หัวใจเขาคงต้องชอกช้ำเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เมื่อห่างแมนไป เขารักแมนมากจนไม่อาจจากไปไหนได้ขอเพียงเห็นหน้าแมนอยู่ใกล้แมนเช่นทุกวันนี้เท่านั้นเขาก็สุขใจอย่างเหลือล้น อโณทัยไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้นจริงๆ แต่อโณทัยจะสู้หน้าเพชรลดาได้อย่างไรมันเป็นความทุกข์อันยิ่งใหญ่ที่เขาทรยศต่อเพชรลดาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพชรลดารักเขาเหมือนน้องชาย แต่เขากลับลอบเป็นชู้กับสามีสุดที่รักของเธอ อย่างเลวทรามบัดซบเสียจริง! อโณทัยนอนคิดมาแล้วทั้งคืนจนกระทั่งเดี่ยวนี้ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะจัดการกับปัญหาชีวิตตอนนี้ได้อย่างไร ความสับสนที่อัดอั้นอยู่ภายในเขาปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาเงียบๆ ‘’นั่น…ทัยร้องไห้…’’ แมนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน ‘’ พี่เสียใจจริงๆ นะทัย …ทัยบอกมาซิจะให้พี่ทำอย่างไร ‘’ ‘’ไม่ทราบฮะ…ผมไม่ทราบว่าจะทำยังไง ผมรู้แต่ว่าผมไม่กล้ามองหน้าพี่เพชร ผมสงสารพี่เพชรเธอแสนซื่อบริสุทธิ์คงไม่คิดว่าผมจะทรยศต่อเธอ’’ ‘’เอาเถอะ….ทัย….ทัยก็ทำตัวตามปกติเหมือนเคย เชื่อพี่นะ สำหรับเพชร ทัยไม่ต้องวิตก เพชรจะไม่มีวันรู้เรื่องของเราเด็ดขาด’’ รถวิ่งมาถึงที่ทำงานอโณทัยพอดี อโณทัยก้าวลงจากรถแล้วกล่าวขอบคุณแมน ‘’ทำตามที่พี่บอกนะทัย ‘’ แมมนเตือนด้วยความห่วงใย ‘’ ครับ ‘’ อโณทัยดำเนินชีวิตร่วมกับแมนและเพชรลดาต่อไปด้วย ‘’ ตราบาป’’ที่ไม่มีวันลบเลือนจากหัวใจและร่างกายรสกาเมอันหอมหวานและแปลกใหม่ระหว่างแมนกับอโณทัยในคืนนั้นยังเป็นที่พึงใจของแมนอยู่ไม่วาย เพลิงปรารถนาอันเร่าร้อนของแมนได้มีโอกาสประทัย’’ ตราบาป’’ ลงไปในร่างกายและหัวใจของอโณทัยหลายครั้ง มันเป็นความพอใจของอโณทัยเช่นกันทั้งที่เขาก็รู้ว่าเขากำลังทำผิดศีลข้อสาม แต่อโณทัยก็ได้รู้ถึงสัจธรรมข้อหนึ่งว่า เมื่ออำนาจดำกฤษณาเข้าครอบงำแล้ว มนุษย์ส่วนใหญ่มักจะปล่อยให้ตัวเองไหลลงสู่ที่ต่ำ ลืมความผิดชอบชั่วดี ดังเช่นเขากับแมนร่วมกันประพฤติอยู่ในขณะนี้…