ตอนนั้นผมอายุได้ 17 ปีเรียนหนังสืออยู่ระดับมัธยมโรงเรียนแห่งหนึ่งในภาคอีสานผมจัดได้ว่าเป็นคนที่หล่อน่ารักคนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนๆ
โดยเพื่อนชมไม่ได้ยอตัวเองเลยนะเนี่ยได้เช่าบ้านกับเพื่อนอยู่4-5วันและเราได้ตกลงว่าในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ต้องมีคนเฝ้าบ้านเช่าหนึ่งคนที่เหลือกลับบ้านได้เพราะพวกเราเป็นคนต่างอำเภอกันทุกคน
จนวันนั้นวันที่ผมได้พบครูผู้สอนสิ่งที่ผมชอบและรู้ความรู้สึกของตนเองในวันนั้นเอง
วันนั้นเป็นวันศุกร์เพื่อนก็กลับบ้านหมดกันทุกคนเหลือแต่ผมเฝ้าบ้านคนเดียวและวันนั้นก็มีภาพยนต์ล้อมผ้าเก็บเงินผ่านประตูมาฉายข้างบ้านเช่าที่ผมอยู่ผมเลยถือโอกาสไปดูเพราะถ้าให้นอนคงนอนไม่หลับเพราะเสียงเครื่องขยายเสียงของภาพยนต์ดังมากและนานๆทีจะมาฉายสักครั้งพอหนังเริ่มฉายพี่อ๊อดก็เดินเข้ามาหาผมและขอนั่งด้วยเพราะที่นั่งของผมเอาหนังสือพิมพ์ปู
ผมเลยให้นั่งด้วยข้างๆผมซึ่งพี่อ๊อดเป็นเพื่อนอาจารย์ที่สอนผมอยู่โรงเรียนแกเล่าให้ฟังว่าวันนั้นแกมาหาเพื่อนที่เป็นอาจารย์ผมแต่อาจารย์ผมไม่อยู่กลับบ้านแกเลยไม่มีที่พักจะกลับก็ไม่ทันเพราะแกเรียนอยู่ต่างจังหวัดอายุประมาณ25-26ปีแกอาศัยว่าวันนี้ภาพยนต์มาฉายแกกะว่าจะดูจนสว่างถ้าไม่มีที่นอนเพราะที่อำเภอที่ผมเรียนอยู่ไม่มีโรงแรมจะให้เพือนคนอื่นอยู่ใกล้ด้วยคงไม่สนิทกันประกอบด้วยแกมีครอบครัวและแกก็ไม่อยากไปรบกวนเขาด้วย
ผมก็ได้แต่รับฟังและแกก็ถามถึงที่พักผมผมเล่าให้แกฟังแกเลยขออาศัยนอนด้วยผมก็เลยตกลงจะได้เป็นเพื่อนกันเพราะผมกลัวอยู่เหมือนกันอยู่บ้านคนเดียว
ตั้งแต่แกมานั่งด้วยผมแทบดูหนังไม่รู้เรื่องเพราะแกชวนคุยอยู่ตลอดเวลาและรู้สึกว่าจะนั่งเบียดเข้ามาด้วยผมก็อึดอัดจะถอยหนีมันก็กระไรอยู่พอผมขยับตัวแกก็หันมามองบ้างทีจะเป็นจ้องมากกว่า
จนผมชักจะเขินเพราะสายตาที่ผมมองผมก็อ่านไม่ค่อยออก
และมือแกก็ไม่ค่อยอยู่เป็นสุขคอยจับโน่นจับนี่บางทีผมก็ปล่อยเลยตามเลยบางทีผมจักจี้ก็ดึงมือแกออกแกก็ได้แต่ยิ้มเพราะผมไม่อยากจะคิดอะไรมากเพราะแกคงเมาได้กลิ่นเหล้าจากแกจนภาพยนต์จบไปเรื่องแรกแกก็ชวนผมกลับบ้านพักผมไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่เพราะภาพยนต์ต่อไปเป็นเรื่องที่ผมชอบและเสียดายเงินที่เข้าไปดูแกอ้างเหตุผลนาๆว่าไปนอนคุยกันสนุกกว่าเป็นไหนๆผมไม่นึกแปลกใจอะไรเพราะแกก็นอนคุยกันกับเพื่อนผมทุกคืนก็ไม่เห็นอะไรสนุกวิจิตรพิศดารแกก็บอกถ้าอย่างนั้นพี่จ้างให้ไปนอนพูดเสร็จแกก็เอาแบงค์หนึ่งร้อยบาทยัดใส่ข้อมือผมผมทนรำคาญไม่ได้เลยพาแกกลับบ้านพักและเอาเงินให้แกคืนพอถึงบ้านพักผมถึงได้เห็นหน้าของพี่อ๊อดชัดๆ
แกก็เป็นคนจัดว่าหล่อคนหนึ่งหรืออาจจะหล่อมากด้วยผมก็พาเข้าไปที่ห้องนอนซึ่งจะให้แกนอนเป็นอีกห้องหนึ่งกับห้องนอนผมเพราะผมเกรงใจแกที่จะให้นอนห้องเดียวกันถึงยังไงแกก็เป็นอาจารย์ของเราแต่ก็บอกว่าไม่นอนในห้องนั้นเพราะมันเป็นห้องของคนอื่น(เพื่อนผม)แกบอกว่าจะนอนกับผมจะได้คุยกันและบอกอีกว่าแกชอบนิสัยของผมด้วยคงคุยกับแกได้สบายบางครั้งแกก็พูดเป็นนัยๆซึ่งตอนนั้นผมไม่ค่อยจะค่อยใจเท่าไหร่ขณะที่แกพูดแกขอถอดเสื้อของแกออกจนเหลือกางเกงในตัวเดียวซึ่งแกชอบดึงขอบกางเกงในเล่นตลอดเวลาบางทีก็เอามือล้วงไปจับอะไรของแกในกางเกงในตัวนั้นมันเริ่มจะตื่นๆเหมือนกันซึ่งผมก็อดจะชำเลืองมองไม่ได้จนขอบลิงของแกแทบปริออกและอะไรในนั้นก็เป็นสันนูนแนบเนื้อจนเห็นได้ชัด
จนผมทำอะไรไม่ถูกแล้วที่แอบมองดูแกผมไล่ให้แกไปอาบน้ำแกก็ชวนผมไปอาบด้วยแต่ผมอาบนี่เลยไม่ยอมไปอาบพร้อมกับแกซึ่งห้องน้ำก็อยู่หน้าห้องนอนแค่นี้เอง
แต่พอแกอาบน้ำได้สักครู่เขาก็ร้องบอกให้ผมเอาผ้าเช็ดตัวไปให้เขาบอกเขาลืมเอาไปด้วยผมก็เอาไปให้เขาซึ่งประตูห้องน้ำไม่ได้ปิดเพียงแต่งับๆเอาไว้เท่านั้นพอเขาเปิดประตูห้องน้ำออกยื่นมือจะมารับผ้ากับผมคุณพระช่วยเขาไม่ได้นุ่งอะไรเลยผมยังเปียกน้ำอยู่มีเม็ดตามตัวซึงเป็นภาพที่ชวนน่ามองจริงๆผิวขาวสะอาดเหมือนรูปปั้นของทหารโรมันที่ยืนอยู่ไม่มีอาภรณ์ปิดเลยยังไงยังงั้นแต่น่าชวนมองไปกว่านั้นคือได้เห็นพญางูของเขาซึ่งตัวใหญ่กำลังผงาดหัวแผ่แม่เบี้ยแสดงอิทธิฤทธิ์อย่างเมามันประกอบที่ตรงหัวของมันเบ่งบานเต็มที่จนเป็นสีแดงเข้ม
ทำความเครพอยู่จนทำให้ผมลืมเอาผ้าให้แกและแกก็เหมือนจะตกใจพอใจหรือเจตนาที่แกจะให้ผมดูก็เป็นได้ซึ่งตอนนั้นผมนุ่งผ้าเช็ดตัวอีกผืนเพื่อเข้าไปอาบน้ำต่อจากที่เขาอาบแต่แทนที่เขาจะยื่นมือมาเอาผ้าแต่เขากลับเดินมากอดคอผมเดินเข้าไปในห้องน้ำกับเขาบอกให้ช่วยถูหลังให้หูผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเสียแล้ว
ตอนนั้นเรี่ยวแรงของผมก็ไม่รู้มันหายไปไหนหมดจะปฏิเสธก็พูดไม่ออก
อายก็อาย แต่ก็มีความสุขใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเข้าไปในห้องน้ำผ้าเช็ดตัวของผมไม่รู้ว่าหลุดไปตอนไหนและเราก็ผลัดเปลี่ยนกันถูหลังและส่วนอื่น
ที่ควรถูควรรูดให้แก่กันและกัน
เขาสอนผมทุกอย่างสมกับที่เขาเป็นครูจริงๆสอนตั้งแต่ประตูหน้าถึงประตูหลังพร้อมทั้งปฏิบัติกับผมทุกขั้นตอนที่เขาสอนและสอนให้ผมทำกับเขาจนเราตัวเบาทั้งสองคนถึงค่อยอาบน้ำเสร็จ
พี่อ๊อดเป็นครูคนแรกของผมที่สอนให้ผมทุกอย่างในการประจันหน้าศึกการรุกรบทุกสนามในการกลเม็ดในการกำราบศัตรูให้ศัตรูสิ้นฤทธิ์แต่ขอให้เป็นศึกในบ้านเราเท่านั้นไม่เกี่ยงอายุน้ำหนักแต่ขอให้เป็นข้าศึกที่มีอาวุธใหญ่ๆ
ยิ่งชอบและจะไม่ถอยด้วย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น