ไอ้น้อย [เรื่องสั้น]

ใครๆก็ต่างพากันอิจฉาไอ้น้อย ด้วยเหตุว่าขณะที่ช่วงชีวิตมันรุ่งเรื่องนั้นเพลง ‘’ไอ้น้อยเสียคน’’ กำลังฮิตติดบ้านติดเมือง อิจฉาเพราะว่า มันทำมาค้าขึ้นและรุ่งเรืองกว่าพวกที่อยู่ในอาชีพเดียวกันกระทั่งปีที่แล้ว ปีที่เรียกกันว่า ปีนางพญางูดิน ในยุคชาวศิวิไล คนที่เคยอิจฉาไอ้น้อย ต่างเลิกอิจฉา…บางคนหันมาสมเพชบางคนขยะแขยง บางคนเห็นอกเห็นใจและปลอบขวัญให้กำลังใจเท่าที่ทำได้ ที่ทำนี้ก็เพราะอยู่ในวิชาชีพเดียวกันเท่านั้นเองคงเป็นเพราะกรรมของไอ้น้อย หรือเพราะอาถรรพ์ในปีพญางูดิน ในยุคชาวศิวิไลกันแน่ หลายคนคงไม่เข้าใจว่าปีและยุคเหล่านี้มาเกี่ยวข้องกับชีวิตไอ้น้อยอย่างไรแม้จะไม่มีผลกระทบต่อดวงของไอ้น้อยโดยดวง แต่ชีวิตไอ้น้อยมันก็เป็นคำบอกของคำทำนายทายทักที่บอกว่า ปีพญางูดินนั้นเศรษฐีจะนั่งร้องไห้ คนจนจะร่ำรวย (แต่ใช้เงินไม่เป็น) ไอ้น้อยมันก็อยู่ในข่ายนี้เช่นกันเศรษฐีนั่งร้องไห้ แม้น้ำตาจะไม่ได้หลั่งใหลออกจากเบ้าตา แต่ในใจมันท่วมท้นล้นเอ่อเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มเหมือนคณานับจะเป็นนิยายโบราณปรัมปรา หรือเป็นเรื่องจริงก็สุดที่จะเดา แต่ในตำราโหราศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับดวงเมืองต่างก็กล่าวกันถึงเรื่องคำทำนายเรื่องงู 4 ตัวบนผ้าขาวตอนลงเสาหลักเมือง และยุคที่ 10 ได้ทำนายว่าตั้งแต่กึ่งพุทธกาล 2500 เป็นต้นมา เด็กก็เกิดต่อเนื่องมาจนถึงปัจจุบันนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กวิปริต เป็นกระเทย สับสนทางเพศแยกแยะกันไม่ออก และจะปรารฏเด่นชัดในช่วงมีการฉลองกรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี อาการจะแสดงออกอย่างเด่นชัด หญิงเป็นชาย ชายเป็นหญิง คนที่จะก้าวเข้ามาสู่ตำแหน่งใหญ่โตในระดับบริหารชาติบ้านเมืองจะเป็นบุคคล 3 ประเภท คือ หนึ่งเป็นพวกที่ไม่แต่งงานเลย สองพวกที่มักมากในกามารมณ์ และสามเป็นพวกที่ถือศีลกินเจ ว่ากันว่าบุคคลเหล่านี้จะอยู่ในระดับบริหารได้นาน ใครจะเป็นใหญ่เป็นโตนั้นไม่เห็นเกี่ยวกับไอ้น้อย แต่ไอ้น้อยมันเป็นเด็กในยุคหลังคำทำนายเรื่องกึ่งพุทธกาล แม้ว่าในสภาพร่างกายของไอ้น้อยจะเป็นผู้ชาย….ผู้ชายที่เนี๊ยบทุกระเบียบนิ้ว แต่เรื่องของจิตใจนั้นใครจะหยั่งรู้ ไม่มีใครรู้ว่าไอ้น้อยมันเป็นอย่างไร เพราะว่ามันสามารถทำได้ทุกอย่าง กับผู้หญิงมันยอมเป็นสามี กับเกย์มันยอมเป็นผัว กับผู้ชายมันยอมเป็นเมีย กับนักเที่ยวมันยอมเป็นอะไรก็ได้เท่าที่เขาปรารถนา และอย่ากจะได้เพื่อแลกกับเงิน….เพราะไอ้น้อยมันเคยอดอยาก ฉะนั้นเรื่องที่มันจะคว้าของที่อยู่เบื้องหน้านั้นเป็นเรื่องที่แสนจะธรรมดาเสียเหลือเกิน บันใดแคบๆ สกปรกและอุดอู้นั้น ไอ้น้อยเดินขึ้นไป พร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน เพื่อนที่ร่วมในวิชาชีพ ‘’ขายตัว’’ เดียวกัน ห้องแคบๆที่ชั้น 3 เด็กหนุ่มนั่งเรียงรายกันเต็มพรืดไปหมด หมอสาวแก่สวมแว่น ในชุดพยาบาลที่ความขาวหม่นลงไปมากมายแล้ว ปากคอของหล่อนจัดจ้านพอใช้ หล่อนจัดเพราะนิสัยเดิม หรือเพราะว่าอยู่กับพวกนี้มานานก็ไม่ทราบได้หล่อนไม่มีทีท่าที่จะเอียงอายเมื่อพูดถึงเรื่องอะไรที่มันแสนลับไม่บังตา แต่เด็กๆที่นี่มักคุ้นกับหล่อนทุกคน ท่าทางของหล่อนมีอำนาจพอๆกับขี้เล่นที่มีอยู่ในตัวหล่อนเดือนนี้ทุกคนที่ขายบริการในบาร์แห่งนี้ผ่านหมด…หมายถึงว่าไม่มีใครมีเชื้อร้ายแรงอะไร มีเพียง 2-3 คนที่รับยามาทานเท่านั้นเอง สำหรับน้อยนั้นไม่เป็นไรเลย สำหรับเด็กออฟในบาร์แห่งนี้ ไม่เคยมีใครสามารถทำรายได้ได้ดีเท่ากับน้อยกระทั่งในหมู่เด็กออฟทั่วทุกบาร์ย่านพัฒน์พงษ์สีลม ยอมยกให้มันเป็นดาวจรัสฟ้าของวงการนักขายมืออาชีพเลยทีเดียว ไอ้น้อยของเพื่อนๆมันใจกว้างและใจป้ำเสมอสำหรับเพื่อนๆแต่มันเขี้ยวชนิดที่เรียกว่าเขี้ยวลากดิน เขี้ยวซ่อนคมกับแขกและคนที่มักตักตวงความสุขกับมันทุกคน เพื่อนหลายคนเคยหลอกถามไอ้น้อยว่า มันมีดีอะไรคนถึงได้หลงมันหนักหนา แขกที่เคยเห็นเด็กออฟเป็นเพียงทางผ่าน นอนกับเด็กคนเดียวครั้งเดียวยังมาออฟไอ้น้อยได้หลายต่อหลายครั้ง กระทั่งมีความคิดที่จะเอาไอ้น้อยไปร่วมวงศืชุบเลี้ยงกันอย่างจริงจัง น้อยไม่ตอบว่ากระไร เพียงแต่ยิ้มๆไม่ได้เผยความนัยอะไรมากไปกว่านั้น ครั้งหนึ่งมีคนปล่อยข่าวกันว่า ไอ้น้อยมันเล่นคุณไสยกับแขก แต่ก็ไม่เคยมีแขกคนไหนที่ขยาดมัน ความบ้าของแขกมีตั้งแต่มานั่งรอตั้งแต่บาร์ยังไม่เปิดเสียด้วยซ้ำไป บางคืนขนาดที่มานั่งประมูลกันตรงนั้นเลยเชียวน้อยรู้ตัวดีและยอมรับว่าเขาคือสินค้าชนิดหนึ่งสำหรับตลาดกามารมณ์ รายได้ในแต่ละคืนของบาร์ประกาศขึ้นค่าตัวออฟเฉพาะไอ้น้อยคนนี้ และยังระบุว่าน้อนจะนอนกับทุกคนชั่วคราวจนกว่าวินาทีสุดท้ายที่บาร์ปิดน้อยถึงจะค้างคืนกับใครได้ แน่นอนค่าออฟสำหรับค้างคืนกับชั่วคราวก็ต่างกันไปอีกแต่ก็ยังมีคนสู้ขนาดที่คนเคยพูดว่า รอให้มันราคาตกเสียก่อนเถอะแล้วค่อยไปออฟมันแต่ผลก็คือ เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่าไอ้น้อยคนนี้ก็ไม่ราคาตก ชีวิตไอ้น้อยไม่เคยตกต่ำมานานนับหลายปี กระทั่งคนที่เคยจะขอให้ราคาค่าตัวไอ้น้อยตก ต้องเอาเงินมาทุ่มเทเพื่อความสุขชั่วคราวกับไอ้น้อย เจ้ของบาร์หลายแห่งมาออฟตัวไอ้น้อย และทุกคนก็ยอมรับอย่างไม่มีที่ติว่าไอ้น้อยมันเก่ง เก่งทุกทางไม่ว่าจะเป็นการวางตัว เซ็กส์ เป็นผู้ชายที่หาได้ยากมากในหมู่ของเด็กที่มีอาชีพเดียวกัน และเกือบทุกบาร์ที่มารุมตอมจีบให้น้อยย้ายสังกัด แต่น้อยก็ยังยืนยันว่า เมื่อเขาเจริญรุ่งเรืองที่นีเขาก็ไม่คิดว่าจะไปไหน นอกเหนือจากไอ้น้อยจะมีรายได้จากการขายบริการในบาร์แล้ว อีกทางหนึ่งคือน้อยได้รับการชุบเลี้ยงจากคนทั้งผู้หญิงและผู้ชาย มีบ้าน มีรถ ทุกอย่างเจิดจรัสไปหมด แม้ว่าผู้ชุบเลี้ยงเหล่านั้นจะขอร้องให้น้อยเลิกงานกลางคืน แต่น้อยก็ยังยืนยันว่าเขายังต้องการอยู่ในสังคมกลางคืนนั้น มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา ระหว่างที่จะต้องเลือกให้น้อยอยู่กับเธอและเขาเหล่านั้น กับให้น้อยไปตามวิถีทางของคนที่เกิดมาเพื่อค้าขาย ทุกคนต่างก็อดกลั้นไว้อยากให้น้อยอยู่กับเขา กระทั่งมันเหลืออดเหลือทนนั้นแหละ…ทุกอย่างถึงจบลงน้อยไม่เคยเสียใจที่ใครจะเดินออกจากชีวิต แม้ว่าจะร่ำรวยหรือทุ่มเทให้เขามากเพียงไรก็ตาม เขาปั่กใจเชื่อตลอดเวลาว่าเขาสามารถดิ้นรนเพื่อเงินโดยมีกามารมณ์ที่ชัดเจนเป็นข้อแลกเปลี่ยนได้เสมอปกติไอ้น้อยไม่เคยเชื่อเรื่องดวงเลย น้อยว่าชีวิตมัน….มันเป็นคนลิขิตด้วยตัวเองทั้งนั้น แล้วทำไม…ดาวดวงอื่นถงได้อับแสงลงในเวลาไม่เกิน 6 เดือน หรือปีหนึ่ง ตลาดกามารณ์มันก็เป็นอย่างนี้ แลกและเปลี่ยนไปเรื่อยๆไม่มีใครจริงจังแต่น้อยยกลับมีส่วนทำให้ห้วงการนี้เปลี่ยนแปลงไปหรือเพราะวา ดวงของเขาต้องเกิดมาเพื่อประกอบอาชีพนี้ ทุกอย่างในเรือนร่างของเขาเกิดมาเพื่อเป็นของสาธารณะให้คนได้เรียนรู้และรู้จักมัน ไอ้น้อย…ในช่วงหลังๆเฉพาะหนึ่งปีให้หลัง …เขาอาจจะดูโทรมไปบ้างแต่พละกำลังและความงดงามในเรือนร่างของเขาก็ไม่ได้แปรเปลี่ยนไปจนดูไม่ได้ เขายังดูดี…แขกที่มาใช้บริการกับเรือนร่างของเขายังมากโขเทียงเท่ากับเวลาที่ผ่านมา ใช่…ไอ้น้อยต้องบำรุงร่างกายอย่างหนัก บางวัน…เขาถึงจุดสุดยอดโดยไม่มีน้ำกามเลยสักหยด นี่เป็นเรื่องจริงสำหรับเขา ไอ้น้อยภาคภูมิใจกับยอดเงินที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆในธนาคาร ชีวิตของน้อยยังคงเริงร่าอยู่กับแสงสีและกามารมณ์ ใครต่อใครยังคงผ่านมาและผ่านไปในชีวิตของน้อย คืนแล้วคืนเล่าที่น้อยถูกตักตวงหยดแห่งความเสน่หา กระทั่งวันหนึ่ง…เมื่อน้อยมาเข้างานตอนทุ่มเศษๆเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบายเนื้อสบายตัว วิงเวียนศีรษะ มีอาการคล้ายกับคลื่นไส้ตลอดเวลา หลายปีมาแล้วที่น้อยไม่เคยมีสภาพอย่างนี้ น้อยเป็นคนที่แข็งแรงกับเรื่องสุขภาพมาตลอด อาการเจ็บป่วยไม่เคยทำร้ายเขาได้แม้แต่ครั้งเดียวอย่างดีก็แค่ปวดหัว….ทานยาแก้ปวดสองเม็ดอาการก็เป็นปกติ ส่วนใหญ่อาการของน้อยจะหนักไปทางอ่อนเพลียเสียมาก เพลียเพราะตัวเองต้องสูญเสียพละกำลังในเรื่องทางเพศ น้อยบอกกับเจ้าของบาร์ว่า เขาจะขึ้นไปนอนข้างบน ใครมาออฟพี่ก็บอกว่าวันนี้เขาลาแล้วกัน ค่ำคืนนั้นเขาไม่ได้กลับไปที่บ้านนอนซมไข้อยู่ที่นั่น ค่ำคืนนั้นไอ้น้อยฝัน…น้อยใส่ชุดสีขาวทั้งชุด เป็นผ้าลินินใยแก้ว ย่ำเดินไปยังดินแดนที่ลี้ลับรกรื้อด้วยทุ่งหญ้าและหมอกควัน เขารู้ว่า…ดินแดนนี้มีเพียงเขาคนเดียว ระหว่างทางที่เขาเดินเขาก็ไม่รู้ว่ามันเป็นระยะทางแค่ไหนไกลเพียงไหน เขาเหมือนจะแลเห็นใครต่อใคร…แต่แล้วเมื่อเขาตะโกนเรียก ทุกคนกลับเฉยเมยเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่เขาตะโกนแผดอย่างสุดเสียง เมื่อเขาเดินไปสักพัก เหมือนจะมีหยดน้ำไหลพรากจากที่ใดที่หนึ่งในร่างกายเหนียวและเกรอะกรังไปทั่ว เมื่อเขาพยายามที่จะมอง…เขารู้สึกว่าบางส่วนในร่างกายของเขาเลือนบ้าง เห็ฯแต่น้ำสีแดงข้นนั้นไหลมันคือเลือด เขาตกใจ นี่เขาไปโดนอะไรมาร่างกายถึงได้เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดเช่นนี้เขาพยายามประคับประคองร่างกายไปถึงแหล่งน้ำ อย่างน้อยเขาควรจะขจัดเลือดเหล่านี้ออกจากร่างกายให้หมดสิ้น เมื่อถึงแหล่งน้ำ เขากระโจนลงไป มันคงจะช่วยให้เนื้อตัวของเขาสะอาดสะอ้านขึ้น น้ำในลำธารนั้นฉ่ำเย็น…เย็นจนเขาไม่อยากจะขึ้นจากธารน้ำ ระหว่างที่เขาล่องลอยอยู่นั้น….มีดอกไม้หลายชนิด ลอยมาด้วย…กลีบดอกไม้หลากสีสัน เขาคว้าไม้กิ่งหนึ่งขึ้นมา ก้านสีเขียว กลับปรากฏว่ากิ่งนั้นคือ ซ่อนกลิ่นดอกไม้สำหรับงานศพ เขาสะดุ้งตื่น….ขึ้นมาเหงื่อตามตัวอย่างมากมายนี่เราฝันไปหรือนี่…โชคยังดี เขาสำรวจร่างกายพบว่า ทุกอย่างยังคงมีครบ ไม่มีสิ่งใดที่เลือนหายเหมือนความฝัน ไม่มีสิ่งใดที่เลือนหายเหมือนความฝัน เขาเริ่มหนาวจนต้องคว้าผ้าห่มมาห่มและหมอนข้างมากอดแน่น หากคืนนี้….เขายังไม่ดีขึ้น เขาจะพาตัวเองไปหาหมอสักหน่อย คงจะเป็นครั้งแรกในรอบสี่-ห้าปีกระมังที่ต้องพาตัวเองไปคลินิก รุ่งเช้าน้อยไปหาหมอ…ฉีดยาเข็มหนึ่ง พร้อมทั้งเอายามากินเพียง 3 วัน อาการป่วยไข้ก็ทุเลาขึ้น อ้อ…ให้น้ำเกลืออีกสักขวดหนึ่งด้วย พร้อมกันนั้นหมอก็แนะนำให้เขามาตรวจสุขภาพประจำปี ดีเหมือนกัน….ถ้าเป็นอะไรจะได้รักษาอย่างทันท่วงทีหลังจากอาการไข้ครั้งนี้ ไอ้น้อยเริ่มทดท้อกับชีวิต เขาควรจะเอาเงินเหล่านั้น….เงินที่ได้จากการขายร่างกายนั้น มาลงทุนอะไรสักอย่าง เลิกอาชีพนี้เด็ดขาดไปให้ไกลจากรุงเทพ แดนดินที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวอันโสมมม เขาเชื่อว่า เงินสามารถซื้อได้ทุกสิ่งทุกอย่างในกรุงเทพ เขาเริ่มรังเกียจคนที่ซื้อเขาด้วยเงิน ใช่…ครั้งหนึ่งน้อยคิดถึงแต่เรื่องเงิน แต่ตอนนี้ เขามีสิ่งอย่างบ้านรถยนต์ เขาสามารถซื้อทุกอย่างได้เหมือนพวกที่ซื้อเขาเหมือนกัน แล้วทำไม….น้อยจะต้องนั่งอยู่เพื่อให้เขาซื้อด้วยเล่า น้อยตั้งใจว่า จะขายบ้านหลังที่เขาอยู่ทิ้ง นำเงินพร้อมกับเงินในธนาคารไปซื้อบ้านแถวชายทะเลสักหลัง หาพื้นที่ขายของเล็กๆน้อยๆ ที่พอจะยังชีพตัวเองได้ เขาไม่อยากจะหวังอะไรกับชีวิตอีกแล้ว เมื่อน้อยกลับไปทำงานใหม่ แขกที่ตั้งใจมาหาความสุขกับเขายังมีมาเรื่อยๆ แต่เขาก็ปฏิเสธว่าช่วงนี้ต้องการพักผ่อนสุขภาพ จะรับเฉพาะแขกคนสำคัญจริงๆ คนสำคัญสำหรับน้อยมีไม่กี่คนหรอก คนที่น้อยไปกับเขาแล้วสบายใจ แขกที่ไม่ได้ตั้งใจตักตวงความสุขจากเขาเพียงอย่างเดียว’’ข้อ…ผมว่าผมจะขอลาออกจากงาน ผมเหนื่อยมันคงถึงวัยที่ผมอยากจะสร้างเนื้อสร้างตัวด้วยอาชีพอย่างใดอย่างอื่นด้วย อีกอย่างช่วงหลังๆสุขภาพผมมันไม่ค่อยจะดีเลย’’ น้อยบอกกับเจ้าของบาร์ ‘’ข้าว่าจะคุยกับเอ็งเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแหละน้อย ซ้ออยากให้เอ็งพักผ่อนบ้าง ไอ้แขกพวกนั้น ช่างมัน…ถึงบทที่มันอยากล่ะก็ มันไม่ต้องการเราหรอก ใครก็ได้ มันอาจจกชอบการบริการของเรา แต่พวกนี้เคยมีความจริงใจกับเราแค่ไหน มันก็เอาเงินมาฟาดหัวเราทั้งนั้นแหละ ‘’ เจ้าของบาร์พูดจาฉะฉาน ‘’เป็นห่วงสุขภาพของตัวเองบ้างเถอะ น้อยเอ๋ย..เงินทองเราหาเมื่อไรก็ได้’’  ‘’ครับ…ซ้อ….’’ น้อยรับคำพลางยกมือไหว้ ‘’มีอะไรให้ซ้อช่วยเรื่องอะไรก็บอกมาแล้วกัน รับรองสำหรับน้อย…ซ้อจะไม่ปฏิเสธเลย เอ็งช่วยซ้อ…มามาก มากเหลือเกิน ข้าเพิ่งเคยเห็นเด็กที่ดีๆ อย่างเอ็งนี่แหละ เป็นบุญข้าที่มีโอกาสได้เอ็งมาช่วยงานข้า’’ และหลังจากวันนั้น ไอ้น้อยของใครต่อใครก็หลีกลี้หนีหน้าออกจากวงการ ไม่มีใครได้ข่าวคราวของไอ้น้อยอีกเลย และไม่ช้าไม่นานมีคนพบเขาร่างกายผอมซูบ โครงหน้าตอบริมฝีปากคล้ำสนิท เดินทางเข้าไปยังคลินิกแห่งหนึ่ง….เขาพบไม่เหลือสภาพของไอ้น้อยคนเดิมไว้เลย และวันหนึ่ง…ทุกคนก็ได้ข่าวคราวของเขา…ไอ้น้อยของทุกคนจากหน้าหนังสือพิมพ์หลายฉบับ ข่าวคราวที่คนในวงการต่างรู้กันว่าผู้ชายที่หนังสือพิมพ์เอ่ยถึง แม้จะไม่ได้ลงหน้าตาเป็นใคร ‘’อดีตดาวจรัสฟ้าบาร์เกย์ เหยื่อรายตอ่ไปของเอดส์’’ หัวข่าวลีดของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งพากไว้เช่นนี้ และอีกหลายๆฉบับก็มีเนื้อหาในทำนองเดียวกัน ในเนื้อข่าวมีอักษรย่อของชื่อตัวแรกว่า น. เล่าถึงชีวิตและยังบอกว่าใครก็ตามที่เคยนอนกับ น. ควรจะไปเช็คเลือดโดยด่วน อาการของไอ้น้อยจัดอยู่ในขั้นไม่ได้ขึ้น ไม่เลวลง นอกจากน้อยจะไปตรวจร่างกายเป็นประจำแล้ว ก็ไม่ได้ไปพบใครอีกเลย ไม่ไปพบกระทั่งสื่อมวลชน น้อยเก็บตัวในบ้านเงียบๆ เงินทองของน้อยหมดไปกับค่ายา ค่ารักษาพยาบาลเสียเป็นส่วนใหญ่ ทุกคนที่น้อยหลับนอน น้ำตาของน้อยไหลพรากลงอาบแก้ม มีเสียงสะอื้นปนเป็นห้วงๆเสียใจ…ช้ำใจ….สะเทือนใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา เงินที่เขาได้มานั้น…ได้มาจากการแลกเปลี่ยนโดยนำเอาตัวเองเป็นเครื่องเดิมพัน เมื่อเขาได้เงินมา เขาคิดว่ามันชนะแล้ว ได้สิ่งที่เขาต้องการ แต่บัดนี้….เงินทองเหล่านั้นก็ต้องซื้อเวลาชะลอวันตายของตัวเองไปในแต่ละวัน เขาสำส่อนกระนั้นหรือได้มาอย่างคล่องๆ แล้วสุดท้ายงานนั้นเองที่เป็นผู้ฆ่าตัวของน้อยเอง เป็นฆาตรกรที่ร้ายสำหรับชีวิตที่เป็นผู้ถูกเลือกมาโดยตลอด เขาถูกเลือกตั้งแต่การเป็นสินค้าทางกามารมณ์และถูกเลือกในฐานะเหยื่อของโรคร้ายตัวนี้ ที่สุด…ความหวังของน้อยพินท์พังลงอย่างไม่เป็นท่า เขาหลับตาลงพร้อมกับความฝัน…บ้าน- น้อยๆริมทะเล กับการขายของเล็กๆที่นั่น พร้อมๆกับมือที่กำขวดยาไว้แน่น…………………………..