วันคืนผ่านที่เดียวดาย

ขณะที่ผมจับปากกาเขียนจดหมายถึงคุณนี้ เป็นเวลาตีห้าตรงเวลาพอดี เสียงพระลั่นฆ้องยามใกล้รุ่งเพื่อเตรียมตัวสวดมนต์ก่อนจะสว่างหลังจากนั้นท่านจะออกโปรดสัตว์ เดินออกจากวัดเป็นทิวแถว อุ้มบาตรรอรับศรัทธาจากพุทธมามกะ…. ในยามนี้…รอบตัวผมความมืดยังปกคลุมพื้นโลกเป็นกำแพงจนผมไม่สามารถมองผ่าน…แต่ผมมองเห็นดาวบางดวงสะท้อนแสงระยิบระยับอยู่บนม่านสีดำสนิทเบื้องบนโน้น….ไก่ขันกระชันเสียงส่งสำเนียงยามใกล้รุ่งคละเคล้ากับเสียงนกเอี้ยงบนราวไผ่ซึ่งถกเถียงกันด้วยเรื่องอะไร…ฟังไม่ออก…หรือเมื่อคืนนี้เกิดผิดผัวผิดเมียเลยเกิดต่อว่ากันขนาดใหญ่อันนี้ผมเดาเล่นๆให้สนุกเท่านั้นเอง คงไม่เป้นเช่นนั้นเพราะนกมิใช่คน….หก-เจ็ดฉบับนี้แล้วที่ผมเฝ้าเขียนจดหมายถึงคุณ….เกิดอะไร….ขึ้นกับคุณหรือจึงไม่ตอบจดหมายผมเลย แม้ไม่มีเวลาจะเขียนเพียงสั้นๆพอให้ผมรู้ว่าคุณนั้นยังยินดีและอาลัยในตัวผม….นี่คุณเล่นเงียบอย่างเดียว รู้มั๊ย ผมน้อยใจที่สุด…น้อยใจกับความเงียบที่คุณหมางเมิน….ก่อนที่คุณจะแต่งงาน….เราเคยสัญญากันว่า….จะมีจดหมายนัดพบกันเดือน่ละครั้งเพื่อเราทั้งสองโดยเฉพาะ แต่นี้มันผ่านเข้าปีที่สองแล้วผมซ้ำซากและจำเจกับสิ่งเก็บกดที่ซ่อนเร้นแฝงอยู่ในตัว….มันช่างมีแต่ความทรมานอะไรเช่นนี้ แม้แต่จะเขียนจดหมายเพื่อระบายความในใจก็ต้องเก็บกดไว้…เพราะกลัวเมียที่บ้านจะรู้ความลับถ้าหากหล่อนมาเซ้นเซอร์จดหมาย….เพราะเราแคร์สังคม….เพื่อดึงสังคมให้เบี่ยงเบนจากตัวเราให้เขามองเห็นว่าเรานั้นบุรุษเพศทั้งแท่ง….เล็กที่รัก….ช่างเป็นกรรมเหลือเกินที่เราต้องเอาสังคมดึงหล่อนเข้ามาเป็นเครื่องป้องกันตัวเองเพื่อซ่อนเร้นสิ่งที่แฝงอยู่ในร่างกำยำล่ำสัน….บางครั้ง…ผมก็ตัดสินใจได้ ชีวิตครอบครัวนั้นเราจะปล่อยตัวอย่างที่ตอนเราเป็นหนุ่มนั้นไม่ได้….สิ่งที่ชโลมใจพอให้ผมอยู่ได้คือ ห้วงฝันกับคืนวันเก่าๆที่ผ่านมา….เราสองเริงร่าอยู่ในโลกของเรา จากความเป็นเพื่อน…กลายเป็นความรักที่มันทะลุกลางลำ ในคืนวันหนึ่งท่ามกลางความเงียบและความอ้างว้างผสมกับความเหน็บหนาวของอากาศรอบตัวในเต็นท์บนภูกระดึง จากวันนั้น….เรารู้ความต้องการของกันและกัน รักกับเรียนตีคู่กันมาและในสายตาผู้อื่นเขามองเรา….เพื่อนแท้ที่ห่วงหาอาวรณ์กันและกัน…เราเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด บางโอกาสเราสวมนวมประลองฝีมือกันด้วยลวดลายมวยไทยใส่กัน…กลางคืนโลกใหม่และแสนหวานอบอวลด้วยดอกไม้นานาพันธ์ยังไม่ปานความหอมหวาน ที่เราคลี่กลีบให้กันเชยชม….แต่…ว่าบัดนี้มันอยู่เพียงความทรงจำกับห้วงฝันในยามหลับเท่านั้น ที่ผมจะขโมยเมียฝันถึงคุณ…เล็กคงไม่รู้หรอกว่า…ทุกคืนวันนั้น ผมมีความรัก….ความบริสุทธิ์ใจให้เพื่อนแต่มีเมียรองรับความใคร่ที่ผมปลดปล่อยออกไป…น่าบัดซบเหลือเกินถ้าหล่อนจะล่วงรู้ถึงความจริงในใจเรา…เล็กรู้มั๊ย…สิ่งที่ผมทำเพื่อชดเชยความผิดของตัวเอง ผมทำตัวเป็นพ่อบ้านที่ดีรักครอบครัว…สิ่งใดที่หล่อนไม่ชอบผมจะไม่แตะต้องเลย….หล่อน…ไม่ชอบผู้ชายดื่มเหล้าและไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้และไม่เล่นการพนันผมละได้….เพื่อหล่อนดูจากภายนอกชีวิตครอบครัวของเราน่าจะเป็นครอบครัวตัวอย่างซึ่งพร้อมด้วยความสุขทุกอย่างเท่าที่สังคมยุคนี้เรานิยมมีกัน….เล็กรู้มั๊ย….ทุกวันนี้ผมอยู่ในสังคมเหมือนการเล่นละครและเป็นนักแสดงที่ดีสมบทบาทเสียด้วย…ผมนี่ระรื่นอยู่กับลูก กับเมียและยิ้มให้กับสังคมรอบตัว….แต่หัวใจของผมซิ….เล็กมันร้องไห้อยู่ทุกคืนวัน ผมสูญเสียเล็กให้กับผู้หญิงได้ชื่อว่า เป็นภรรยาของเล็กในสังคม….เล็กรู้มั๊ย….ว่าผมอิจฉาหล่อนเหลือเกิน…..ผมคิดถึงอกอบอุ่นแฝงด้วยพลัง คิดถึงไรขนนุ่มที่ดกหนาและค่อยเบาบางเป็นเส้นลามลงมาตามระนาบท้อง หายลับไปสู่ส่วนที่ดกดำตรงนั้น….แสนเสียดายจนบางครั้งผมเสียน้ำตาให้กับความพ่ายแพ้ครั้งนี้ผมอยากได้รับจดหมายจากเล็ก….อยากฟังเสียงร่ำร้องจากหัวใจของเล็กว่า มีความรู้สึกเช่นเดียวกับผมบ้างหรือปล่าว หรือว่าเล็กตัดมันทิ้งได้เหมือนเราไม่ต้องการอะไร ก็จับขว้างทิ้งได้ดั่งใจคิด….ขอวิงวอนเถอะ…ที่รัก ของเปิดใจให้ผมได้รับรู้ว่า คุณคิดอย่างไรกับผมหลังจากคุณมีผู้อื่นมาครอบครองกายคุณซึ่งไม่ใช่ผม บอกให้ผมหายทรมานใจด้วยเถิดโปรดพูดความจริงกับผม…ผมจะไม่เสียใจเลย แม้เล็กจะบอกมาในลักษณะอย่างไร เพราะทุกวันนี้ผมเตรียมใจไว้แล้ว ถ้าเล็กไม่ปรารถนาในความรักันซ่อนเร้นของเราแล้ว ผมจะได้ปิดประตูเก็บมันไว้เป็นเพียงสุสานรักในอดีตจะไม่ระลึกถึงมันเลย….ถ้าหากเล็กยังยินดี ความรักของเราอยู่ผมคิดว่าเราควรจะให้โอกาสให้ความรักนั้นได้ออกมาโลดแล่นตามลีลาของมันบ้าง หยิบยื่นเวลาแม้เพียงเสี้ยวหนึ่งแห่งวันคืนผ่านก็ยังดีกว่าการเก็บกดใช่มั๊ยที่รัก….สละเวลาเขียนจดหมายตอบผมบ้างนะที่รัก…ผละจากอ้อมกอดของหล่อนยามดึง….หลบเมียลูกเพื่อซ่อนความจริงที่แฝงเร้นนั้นเพื่อผมบ้าง แม้จะไม่ยาวเหยียดอย่างนี้ เพียง2-3แถวก็ยังดี…ช่วงสุดท้ายนี้…ขอให้เล็กและครอบครัวจงมีแต่ความสุข….ผมครอบครัวมีความสุขตามอัตภาพ…และจะสุขยิ่งขึ้นถ้าได้รับจดหมายจากเล็ก….