เก็บไว้เพียงใจ [เรื่องสั้น]

สายตาที่จับจ้องดูความเคลื่อนไหวบนจอทีวีต้องหยุดชงักลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู บายสลัดผ้าห่มที่คลุมตัวด้วยอากาศหนาวเย็นของเช้าวันเสาร์ออกไปอย่างรำคาญ พอเปิดประตูบายก็ได้พบกับเด็กหนุ่มหน้าหล่อ นัยน์ตาฝันเขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำอมแดงเข้ม กางเกงยีนส์รัดรูปทรงขาเรียวยาวได้สัดส่วนรองเท้าผ้าใบสไตล์หรู เขาช่างมีเสน่ห์อย่างประหลาดมือประสานไว้หลวมๆ ระหว่างอกเผยรอยยิ้มอย่างประหม่า กล่าวกับบายอย่างสุภาพว่าอยากจะคุยกับพี่หน่อยเท่านั้นบายก็เชิญเข้าไปในบ้านด้วยหัวใจที่เบ่งบานในห้องเช่าเล็กๆ หลังจากเป็นห้องแบ่งให้เช่าบายตกแต่งให้น่าอยู่ หลังบ้านเป็นคลองบริเวณบ้านเป็นสวนร่มรื่น เพื่อนฝูงชอบแวะเวียนมาเที่ยวบ่อยๆ เขาชื่อเรียวด้วยริมฝีปากสีชมพู และแววตาฝันของเขาทำให้บายรู้สึกมีประจุไฟฟ้าเข้าไปจุดตรงหัวใจมันสะท้านและวูบไหวไปมา เกิเดความอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดเรียวเป็นคนพูดน้อย ท่าทีสุภาพเพียงสบตากันบายก็แทบจะผวาลงไปซบตรงหน้าตัก มือโอบเอวเขาไว้อย่างที่นางเอกหนังเขาทำกัน เพียงคิดเท่านั้นหัวใจบายก็ปวดแปลบและซึ้งซ่านไปทั่วกาย ภายในดวงตาฝันลึกนั้นแฝงด้วยแววกังวล บายจึงจัดน้ำชาให้เขาก่อนที่จะสนทนาต่อไป บายทรุดตัวนั่งเคียงเขาเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า ‘’มีอะไรจะบอกพี่ก็พูดได้ตามสบายนะ’’ บายโอบมือสัมผัสบ่าของเรียวเบาๆ ‘’ บอกมาเถอะพี่กำลังรอฟังอยู่’’ เรียวกัดริมฝีปากตาวาวอย่างคนที่ตัดสินใจจะคลี่คลายเรื่องราว เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยกับบายว่า ‘’ ผมจะเล่าให้พี่ฟังให้หมดแต่เรื่องมันยาวผมคงได้รู้จักกับพี่อีกนาน บ้านผมก็อยู่ถัดจากบ้านพี่ไปหลังที่สาม’’ บายลองนึกทวนดูว่าเคยเห็นเรียวสักครั้งไหม บายก็ส่ายหน้าเพราะไม่เคยเห็น ‘’ผมเห็นพี่ทุกวันตั้งใจจะทักทายผมก็ไม่กล้า’’เรียวกล่าวอย่างจะให้มีความหมาย บายก็ระบายยิ้มอย่างหัวใจพองโตที่ชายหนุ่มหล่ออย่างเขาสนใจ เพียงครั้งแรกที่เห็นก็ยังทำเอาหัวใจบายกระเส่าอย่างนี้ ถ้านานไปบายจะไม่เป็นทาสเขาตลอดไปหรือ คิดเท่านั้นบายก็แสนประหม่าใจอย่างอดสู ความสมพันธ์ของบายกับเรียวเริ่มขึ้นแบบคนที่เข้าใจปัญหาของกันและกัน แต่การรู้จักแบบเรียบง่ายนั้นภายหน้าไม่มีใครคาดหมายได้เลยว่าจะจบลงแบบใด เรียวเป็นเด็กหนุ่มที่มีอารมณ์ฝันอยู่เต็มหัวใจ เขามีความเข้าใจในตัวบายโดยไม่ต้องพูดอะไรกันมาก เรียวมีคำพูดที่สุภาพและดื้อรั้นพอควร ความสนิทสนมของทั้งสองคนได้ผันเกียวขึ้นเรื่อยๆจากที่เหมือนพี่กับน้องและลึกซึ้งเกินกว่านั้น เรียวชอบการเขียนรูปมากวันไหนที่เรียวว่างเขาจะนั่งวาดรูปโดยมมีบายเป็นเพื่อนติชม’’สวยมั้ยครับพี่รูปนี้’’ ‘’พี่ว่าตรงนี้ลงเงาให้หนักๆสักหน่อยรูปจะได้ดูแน่นขึ้นนะ’’ เรียวนับถือบายและพอใจที่มีบายเป็นที่ปรึกษา ไม่ว่าจะเป็นรูปและหนังสือ ในวันพักผ่อนบายจะมีหนังสือเป็นเพื่อนและมีเรียวเป็นกำลังใจอันสำคัญ เรียวบอกบายว่าเขาชอบวาดรูปให้มันรู้สึกไหวๆ จะเพลินกว่าการอ่านหนังสืออย่างพี่ บายหัวเราะอย่างขำๆ ที่บายเขาให้เหตุผลอย่างนั้น บายเข้าใจความรู้สึกนั้นดี บายยกมือลูบผมอันละเอียดอ่อนและสั้นเกรียนนั้นอย่างรักใคร่เรียวโครงศรีษะไปมาแบบเด็กเอาใจผู้ใหญ่ชม้ายดาระริกจนบายเผลอกอดเรียวพร้อมกับซุกหน้าลงสูดซอกคอเรียวอย่างชื่นชม การช่วยเหลือของบายทำให้ชีวิตของเรียวต้องเปลี่ยนไป ความใกล้ชิดของคนทั้งสองดำเนินไปแบบมีความคิดกันคนละแบบเรียวมีความผูกพันกับบายอย่างพี่ชายและเพื่อให้บายมีความสุข บายกลับถ่ายความสัมพันธ์ลงเป็นเส้นสายใยที่นับวันจะเหนียวแน่นผูกขึงเป็นเกลียวตาข่ายไว้โอบล้อมตัวเองนานวันมันคงจะมัดตัวและหัวใจของบายให้หมุนเป็นลูกข่างแล้วก็ค้นหาตัวเองไม่เจอเพราะความน่ารักของเรียวและการเข้าใจความหมายที่มีต่อกันมาถ่ายสัมพันธ์ลเป็นคนละความคิด ‘’พี่บายคับ’’ หัวใจคนถูกเรียกเต้นถี่เร็วด้วยความหวิวประหม่า บายโผลงกอดเรียวเหมือนคนค้นพบอัญมณีล้ำค่าที่หายไป ความเบื่อหน่ายและความรุ่มร้อนได้ผ่อนคลายลงอย่างฉับพลันมันเป็นนิมิตหมายถึงความปวดร้าวของอีกฝ่ายหนึ่งที่กำลังเริ่มต้นคุกคาม คุกคามหัวใจที่อ่อนไหวเหมือนยอดของหัวใจของบายได้แต่ร่ำหาคนชื่อเรียวทุกลมหายใจ เรียวจะเป็นเรียวหนามที่คอยทิ่มแทงหรือว่าเป็นเรียวรื่นแห่งความหรรษา บายพอรู้ตัวแล้วว่ากำลังต่อสู้กับความรู้สึกที่มันก่อตัวขึ้นเป็นอึดอัด ความกังวลที่หาสาเหตุแทบไม่เจอ การห่างไปของเรียวหนึ่งเดือนที่ผ่านมาบายเป็นผู้รู้อยู่คนเดียวว่าเป็นความเจ็บปวดที่หนักหน่วง บายรอคอยอย่างหงอยเหงาบรรยากาศที่เคยรื่นรมย์เปลี่ยนแปลงไป แม้แต่คืนเดือนเพ็ญที่มีแสงจันทร์ส่องลอดแนวไม้ ความมันระยับใบแก้วริมรั้วเคยต้องลมไกว้ล้อแสงจันทร์กระจ่าง มันอ้างเหมือนลมพัดผ่านทุ่งหญ้าในหน้าแล้ง เรียวคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้มันมีความหมาย ดวงตาฉ่ำกับรอยยิ้มขี้เล่นของเรียวมันเพิ่มความรื่นรมย์ทุกนาที เป็นอานุภาพแห่งความห่วงหาเพื่อบรรจุไว้ให้เต็มดวงใจของบาย เมื่อเรียวมีความจำเป็นต้องห่างไปแม้จะเป็นชั่วครั้งคราว แต่บายก็ต้องเผชิญกับความเหงาหนัก แม้บายจะทนได้แต่มันเป็นการทนที่ทรมานที่สุด การไขว่คว้ากับสิ่งที่บายต้องการมาทั้งหมด มันยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดรุนแรงเป็นทวีคูณ ถ้ารู้จักแบ่งมันไว้อีกส่วนหนึ่งให้ถือเป็นหลักของความจริงว่าเวลาทั้งหมดไม่ได้เป็นของบายคนเดียวเพราะคนเราย่อมมีสิทธิ์เป็นส่วนตัวที่ไม่อยากมีใครต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง บายกำลังต่อสู้มันเพื่อจะให้ถึงหลักชัยที่หวังไว้ บายจะลองอดทนดูเพื่อพิสูจน์ใจตัวเองบางทีบายอาจจะคิดมากไปเองกลัวเรียวจะไม่เข้าใจ กลัวเรียวจะทิ้งไปอย่างหมดเยื่อใยซึ่งดูท่าทางของเรียวก็ไม่เคยมีทีท่าอย่างที่บายคิดสักนิด เขายังมีรอยยิ้มกับนัยน์ตาฝันอย่างนั้นเสมอ บายพอใจจะมีน้องขี้อ้อน ชอบตามใจและดูแลห่วงใย เสือ้ตัวนี้บายเป็นคนเลือกรองเท้าคู่นั้นก็บายอีกล่ะ บางวันเรียวโผล่หน้าเข้ามาบ้านด้วยตัวท่วมเหงื่อ ตามด้วยรอยยิ้มสดใส ‘’ไปเล่นฟุตบอลมาคับ’’ บายจะเข้าไปสวมกอดจุมพิตใบหน้าที่อาบเหงื่ออย่างรักใคร่เอ็นดู เรียวจะอยู่ในสภาพอย่างไหนน่ารักเสมอ พร้อมกับจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าจัดการให้อาบน้ำจนเนื้อตัวเอี่ยม เป็นความเคยชินที่เรียวเคยได้รับจากบาย ถ้าเรียวเหนื่อยก็จะมีบายเฝ้าห่วงใยเวลาพักผ่อน แต่เรียวก็ยังมีคนหนึ่งที่บายไม่สามารถเอาชนะได้ แม้เรียวจะไม่บอกแต่บายก็รู้อยู่เต็มอก เป็นความรู้สึกที่แบ่งแยกไม่ได้ความรู้สึกที่บายไม่มีวันจะไขว่คว้ามาเติมเต็มยิ่งถามหายิ่งเหมือนคนหลงทางไร้คนถามไถ่ให้ความจริง เรียวมีสีหน้าไม่สู้ดีและอารมณ์หงุดหงิดบายก็ต้องรับรู้คอยปลอบใจ บายไม่มีสิทธิ์แม้แต่การขัดใจเพราะมันหมายถึงจะต้องนับวันห่างกันเร็ววันขึ้น บายจึงต้องอดทนเพื่อให้หัวใจตัวเองได้เบ่งบานอยู่ใกล้ชิดกับเรียวนานๆ ‘’พี่บายคับ’’ บายมองหน้าเรียวอย่างแปลกใจเพราะเสียงเรียกของเรียวแบบอึดอัดใจเหมือนชั่งอะไรสักอย่างที่ยังแก้ไม่ตก’’ วันนี้ผมมีนัด’’ บายใจหายวูบเกือบหมดความอดทนบายรู้สึกเข่าอ่อนเดินโผเผไปนั่งเก้าอี้ใกล้ตัวที่สุด หายใจถี่กับคนจะสิ้นเรี่ยวแรงวันนี้วันเกิดของเรียวที่บายตั้งใจเตรียมมาหลายอาทิตย์บายตั้งใจจะโชว์อะไรพิเศษเพื่อจะมอบให้เรียว ความหวังก็สูญสิ้นลงภายในพริบตา ความน้อยใจได้ก่อขึ้นเป็นริ้วๆบายไม่มีคำพูดหลุดปากออกมาแม้แต่คำเดียวถ้าบายจะคัดค้านและอยากเอาชนะแล้วอะไรจะเกิดขึ้น บายคิดอย่างนี้แล้วก็ให้รู้สึกเหงื่อซึมหน้าน้ำตาไหลชื้นคลอเบ้า ฝืนกลืนก้อนสะอื้นให้หลุดลงคอ ผมดำสนิทกับใบหน้าที่เข้มมีรอยยิ้มอย่างประจบ ร่างที่สูงโปร่งขายาวได้ส่วนสัด หน้าท้องเรียบกับสะโพกสวยที่บายชื่นชวนให้คลั่งไคล้ เรียวมีรูปร่างที่สูงสง่าและชวนให้หลงไหลแก่ผู้พบเห็น ‘’ คืนนี้พี่จะคอย’’ บายพูดอย่างคนที่หัวใจกำลังจะแตกสลายเรียวไม่ตอบ ทิ้งความหวังให้บายอย่างลางเลือน บายจัดเตรียมโต๊ธเพื่อรอคอยเรียวอย่างใจกังวล แจกันทรงเพรียวกับดอกกุหลาบแหลมคม เชิงเทียยนดัดลวดลายอ่อนช้อยรับกับเทียนเกลียวสีหวาน เตรียมเพลงหวานซึ้งด้วยดวงใจที่หม่นเศร้า หากมีเรียวช่วยจัดอยู่ใกล้ๆคืนนี้จะมีความหมายเพียงใดหนอ หรือได้แต่เพียงความฝันเท่านั้น สำหรับคนอย่างบายเวลาสองยามแล้วลมดึกพัดมาวูบไหวเสียงเพลงแผ่วทุ้มอย่างเงียบเหงา บายนั่งซุกตัวอยู่บนเก้าอี้ ดวงตาหลุบหม่นคอยเงี่ยหูฟังเสียงข้างนอกอย่างจดจ่อ บายลุกผวาเมื่อได้ยินเสียง แต่มันก็เงียบหายไปพร้อมกับสายลมพัดการคอยที่ทรมานคือการคอยคนรักมันปวดปร่ายิ่งกว่าไฟป่าลามลน ฟ้าสางแล้วบายงัวเงียขึ้นมาพบตัวเองหลับพับไปบนเก้าอี้ตลอดทั้งคืน เรียวไม่ได้กลับมา เขาไม่กลับมาเพราะอะไร เป็นคำถามที่เกิดขึ้นในใจของบายต้องกล้ำกลืนกับความผิดหวัง บายพ่ายแพ้ผู้หญิงคนนั้น น้ำตาบ่ายหยาดไหลอย่างคนสูญเสียอาดูร บายจัดการเก็บโต๊ะที่จัดไว้อย่างหงอยเหงา ความหมายที่เคยแอบฝันกระหยิ่มไว้ในใจได้มลายหายไปหมด มันเป็นได้แต่เพียงความฝันเท่านั้นหรอกนะ คงมีสักวันความรู้สึกกึกก้องสะท้อนกลับไปมาในใจของบาย เสียงฝีเท้าขึ้นบันไดมาเมื่อตอนบ่ายบายนอนอย่างระโหยใบหน้าอิดโรย เรียวเข้ามานั่งนิ่งไม่พูดจา เขารู้ว่าบายคิดอย่างไร บายเหมือนคนไร้สติไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่พยุงตัวลุกขึ้นมานั่ง ไม่มีแม้แต่คำขอโทษจากเรียว หรือว่าคนอย่างบายจะต้องเป็นฝ่ายรองรับซับเอาความรู้สึกที่มันเลวร้ายทั้งหมด ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกล่างคำตัดพ้อ บายเป็นคนลืมง่าย ไม่กี่วันบายก็หน้าชื่นเมื่อมีเรียวไปมาหาเหมือนเคย รูปของเรียวจะติดไว้เกือบจะทุกมุมห้อง เรียวก็เป็นคนช่างเอาใจ ชอบวาดรูปที่มีความหมายสลักลายมือด้วยคำซึ้งๆ แบบชนิดที่บายจะอวดใครๆได้ไม่รู้จบ คำหวานเหล่านี้แหละที่ทำให้บายหลงลืมไปว่าเรียวยังมีบุคคลที่สามอยู่ บายเป็นคนหลงอะไรง่ายและรู้จักเก็บเอาความหวังที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด บายรู้จักผ่อนคลายไม่ให้เกิดความเครียดประคองความรู้สึกไม่ให้มันเบียดบังความเห็นแก่ตัวเพื่อปกป้องและรักษาคนรักเอาไว้ บายเป็นทั้งเพื่อนและพี่ของเรียวบางทีบายก็เหมือนน้องคนสุดท้องของเรียว บายเปลี่ยนอารมณ์ได้ทุกสถานการณ์บ้านของบายจึงมีเรียวอีกคนหนึ่งที่เป็นคนร่วมฝันกับความรักที่อบอุ่น ด้วยน้ำใจจของบายที่คอยปกป้องรักษาเอาไว้ แม้จะเป็นชายก็เป็นชายที่อ่อนไหวมีความลึกซึ้ง ไม่ได้ถือความเป็นชายมาขีดคั่นต่อความรู้สึกที่ถ่ายถอนออกมา จึงเป็นการง่ายที่คนหนึ่งต่อคนหนึ่งจะมีรักต่อกัน ความจริงมันเกิดขึ้นที่บายรู้จักนำทางฝันให้หลีกหลบปัญหาที่จะทำให้เขาและบายต้องกระทบกระเทือน บายเปิดทางให้เรียวมีเพื่อนหญิงอุปสรรคของบายจึงน้อยลง ถ้าถึงเวลาต้องตัดสินก็ให้เป็นไปตามที่ควรจะเป็น หากโวยวายขึ้นก็จะเสียทั้งสองฝ่าย สู้ทำใจให้รองรับเรื่องที่เกิดขึ้นจะดีกว่า เมื่อกาลเวลานานไปเรียวจะเลือกใครไม่มีใครตัดสินได้แต่ที่บายทำไปแล้วนั้น บายยังเป็นฝ่ายกำชัยชนะอยู่ เรียวจะได้รับการปลอบประโลมทุกสภาพเวลา การตอบสนองของเรียวที่ถ่ายทอดออกมาจากดวงตาที่อ่อนซึ้งนั้น เป็นสิ่งที่พิสูจน์ได้ว่าความรักที่ลึกซึ้งไม่ได้มีขีดจำกัดระหว่างใครเลย ทำให้บายต้องแอบยิ้มให้กับตัวเองเสมอเมื่อมีร่างที่สุดหล่อมาแนบซบอยู่ในอ้อมกอด บายจะเฝ้าถนอมและเชยชม แล้วความรักใดจะอ่อนหวานเท่าเรียวกับบาย