เขาอยู่ไหน

วันนี้ผมดีใจมากเพราะโรงเรียนปล่อยให้เลิกก่อนเวลา ผมจึงรีบกลับบ้านทันที กะว่าจะได้ไปดูหนังกับเพื่อน พอเปิดประตูเข้าบ้านผมแปลกใจมาก เพราะมีผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักมานั่งอยู่ในบ้านผม เจอกันครั้งแรก เขาก็ส่งยิ้มให้ผมทันที ผมจึงต้องรับยิ้มทันที เขาหน้าตาดีมาก หล่อ สมาร์ท รูปร่างสูง ไม่บึกบึนแต่ก็ไม่บอบบาง เขามีแต่ความพอดี พอดีคุณแม่ผมออกจากครัวมาเจอพอดี ก็แนะนำให้ผมรู้จักเขา เขาชื่อว่าตั้ม อายุแก่กว่าผมไม่มาก ผมจึงต้องเรียกเขาว่า พี่ คุณแม่จึงบอกผมว่าให้ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่ตั้ม เพราะคุณแม่จะออกไปซื้อของ ผมจึงต้องจำใจ คุยเพราะอุตสาห์วาดความฝันไว้แล้ว พี่ตั้มเป็นคนคุยเก่งมาก พี่ตั้มเข้ากรุงเทพฯก็เพราะมาสมัครสอบทำงาน พี่ตั้มจึงมาขอพักที่บ้านผม คุณแม่ให้พี่ตั้มพักอยู่กับผม คืนนั้นผมกับพี่ตั้มนอนคุยกันจนดึก ประมาณเที่ยงคืนได้ผมจึงขอตัวนอนก่อน แต่พี่ตั้มก็นอนอ่านหนังสือต่อ อีกนานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้ แต่ผมต้องสะดุ้ง เพราะมีมือประหลาดกำลังล้วงเข้าไปในกางเกง ผมก็นอนอยู่เฉยๆ มือพี่ตั้มกำไอ้นั่นของผมจนแน่น ตอนนั้นผมมีความรู้สึกยังไงบอกไม่ถูก พี่ตั้มจึงใช้ริมฝีปากถูไถไปทั่วใบหน้าและร่างกายผม ตอนนั้นเรือนร่างผมปราศจากเสื้อและกางเกง ตัวผมแทบจะลอยให้ได้ และผมยิ่งตกใจมาเมื่อปากของพี่ตั้มงับไอ้นั่นของผมไว้ คราวนี้ทำให้ผมใจแทบขาด ผมยอมรับว่ามันเป็นความสุขอีกแบบหนึ่งทำให้ผมนอนแทบไม่ติดพื้น จนในที่สุดผมก็ถึงสวรรค์จนได้ พี่ตั้มเอามือผมไปกุมของเขาเอาไว้ มันช่างใหญ่เหลือเกิน เปรียบเทียบกับผมมันคนละขนาดเชียวล่ะ พี่ตั้มก็ยังกอดผมไว้เช่นเดิม  พี่ตั้มกระซิบข้างหูผมว่า ‘’พี่ขอประตูหลังนะ รับรองน้องจะมีความสุขกว่านี้ ‘’ แต่ผมปฏิเสธ เพราะผมยังกลัวอยู่ พี่ตั้มก็ขอร้องผมอยู่นั่นแหละ พี่ตั้มบอกว่าเขาทรมานมากและอะไรต่างๆนานา จนผมใจอ่อนไปด้วย และพี่ตั้มก็ได้จริงๆ พี่ตั้มใช้ความพยายามอยู่มากกว่าจะได้แต่มันสร้างความเจ็บปวดให้ผมมากผมเจ็บมากจริง จนผมร้องไห้ออกมา มันไม่ใช่ความสุขเลย แต่ผมก็ทนจนพี่ตั้มสำเร็จ พี่ตั้มบอกว่ามีเลือดออกด้วย ผมจึงรีบเอามือไปลูบดูและเป็นเลือดจริงๆ ผมกลัวมาก กลัวว่าเป็นอะไรมากกว่านี้ พี่ตั้มจึงดึงตัวผมไปกอดไว้แน่นพี่ตั้มปลอบผมตลอดเวลา พี่ตั้มไม่ปล่อยเวลาให้ว่างโดยเปล่าประโยชน์ พี่ตั้มก็ช่วยผมตลอดเวลาจนผมสำเร็จ พอถึงตอนเช้าผมแทบลุกไม่ขึ้น เพราะผมปวดไปหมดทั้งร่างกาย จะนั่งก็ลำบาก วันนั้นผมจึงต้องขาดโรงเรียนโดยไร้เหตุผล แต่ผมตกใจมาก เมื่อผมไม่เห็นพี่ตั้ม กระเป๋าเสื้อผ้าก็ไม่อยู่ ผมจึงรีบลงไปถามแม่ แม่บอกว่าพี่ตั้มไปสมัครสอบ แล้วกลับบ้านเลย ผมได้ยินแค่นี้ ใจผมเต้นแรงผิดปกติ ความรู้สึกผมตอนนั้นบอกได้ว่าผมยังต้องการพี่ตั้มอยู่ ผมต้องกลับมานั่งเศร้าอยู่ในห้อง เพียงคนเดียว ความคิดมันวุ่นวายไปหมด ผมแทบจะบ้าตาย วันๆ ผมต้องนั่งนึกถึงแต่อดีตที่ผ่านมา ทุกวันต้องพร่ำเรียกหาพี่ตั้มอยู่ตลอดเวลา มันสร้างความทุกข์ใจให้ผมเป็นอันมาก ผมอยากให้พี่ตั้มกลับมาอีก ถ้าพี่ตั้มรู้ว่าผมยังต้องการเขาอีก พี่ตั้มคงดีใจมากเป็นแน่ ทุกวันนี้ผมก็จะยังรอเขาอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง….